Όλα τα ευρωπαϊκά Λαϊκά Κόμματα θεωρούμε τον άνθρωπο ως το επίκεντρο του
περιεχομένου της πολιτικής μας. Επειδή όμως και πάντων χρημάτων μέτρον ο
άνθρωπος είναι, ο τρόπος της επιλογής του πολιτικού προσωπικού, που εφαρμόζει
αυτήν την πολιτική, είναι επίσης καθοριστικό κριτήριο της φυσιογνωμίας τους.
Προϋπόθεση και απόδειξη συγχρόνως της λαϊκότητος τους.
Η επιλογή των πολιτικών στα αδελφά Λαϊκά Κόμματα της Κεντρικής Ευρώπης
γίνεται σε δύο επίπεδα. Στην διαμόρφωση του εκλογικού Νόμου σε πολιτειακό
επίπεδο και του εσωτερικού Κανονισμού τους, όσον αφορά την επιλογή των
υποψηφίων για όλα τα αιρετά πολιτειακά αξιώματα.
Στην Ελλάδα χάσαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε το απηρχαιωμένο, δυσλειτουργικό
και άδικο σύστημα της πολυεδρικής εκλογικής περιφέρειας, όταν ψηφίσαμε τον
τελευταίο εκλογικό νόμο. Εδώ ο περισσότερος κόσμος, όταν μιλάμε για εκλογικό
σύστημα, εννοεί τα περί απλής ή ενισχυμένης αναλογικής, τα bonus εδρών κοκ. Αυτό
δηλαδή που κανονίζει, το πόσοι θα βγουν. Εκείνο όμως το οποίο είναι εξ ίσου
σημαντικό είναι και το ποιοι θα βγουν. Τούτο εξαρτάται καθοριστικώς από έναν άλλο
παράγοντα, τον αριθμό των εδρών της εκλογικής περιφερείας.
Και τούτο διότι: το ποιοί θα βγούν, εξαρτάται, από το ποιοι θα το επιχειρήσουν , που
με την σειρά του προκύπτει από την υποκειμενική εκτίμηση ενός εκάστου δυνητικού
υποψηφίου, για το πόσες πιθανότητες θα είχε ο ίδιος, να εκλεγεί, εκτίμηση, που με
την σειρά της εξαρτάται φυσικά από τις απαιτήσεις της εκλογής και την
προσωπικότητά του.
Η ουσιαστική απαίτηση λοιπόν, να εκλεγεί κανείς σε ένα εκλογικό σώμα σε πολλές
περιπτώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, είναι ότι θα πρέπει να έχει δυνατότητα μαζικής
επικοινωνίας. Τούτο είναι δυνατόν φυσικά με πρόσβαση στα Μέσα Μαζικής
Επικοινωνίας. Θα μου πείτε δεν είναι αυτονόητο; Πράγματι είναι; Ενα πρωί στα
ξενοδοχεία της Ευρώπης που ταξιδεύετε, ανοίξτε τους δεκτές και μετρήστε πόση ώρα
θα υπάρχουν και τι είδους πολιτικές εκπομπές με βουλευτές, όπως στην πατρίδα.
Καμμία. Γιατί; Μα γιατί δεν το έχουν ανάγκη. Η εκλογή τους στην μονοεδρική, που
πολιτεύονται, εξαρτάται από εντελώς διαφορετικούς παράγοντες. Είτε πρέπει βέβαια
οι υποψήφιοι, να έχουν ένα επάγγελμα/ δραστηριότητα, που να επιτρέπει χρήση
μηχανισμών εξυπηρέτησης και επηρεασμού, (όπως το να είναι κανείς ιατρός πχ).
Υπάρχει βέβαια εν προκειμένω στις πολυεδρικές και ένας άλλος καθοριστικός
παράγων. Η ανάγκη της χρηματοδότησης της προσωπικής εκστρατείας την στιγμή,
που ο αντίπαλος της προσωπικής εκλογής είναι ο συνυποψήφιος εκ του ιδίου
κόμματος.
Οι αντικειμενικές αυτές απαιτήσεις είναι προφανές, ότι προεπιλέγουν και το
κοινωνικό και το χαρακτηριολογικό προφίλ του δυνητικού υποψηφίου, άρα
επηρεάζουν ουσιαστικά το ποιος θα βγεί.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας, σε όλη την Ευρώπη οι υποψήφιοι ανταγωνίζονται άλλους
των αντιπάλων κομμάτων σε εκλογικά συστήματα μονοεδρικών κατά βάση
περιφερειών. Είτε αυτά είναι original, όπως το Αγγλικό – first past the post- ο πρώτος
τα παίρνει όλα , είτε με δύο γύρους και δεύτερη εκλογή μεταξύ των δύο πρώτων όπως
στην Γαλλία, είτε με συνδυασμό μονοεδρικών και λίστας όπως στην Γερμανία. Οι
άνθρωποι αντελήφθησαν νωρίς, ότι έτσι ταυτίζεται απόλυτα ο προεκλογικός αγών
του κόμματος και του υποψηφίου, όλα τα παραπάνω μειονεκτήματα εξαφανίζονται.
Το έτερο καθοριστικό στοιχείο της επιλογής του πολιτικού προσωπικού είναι η φύση
των εσωκομματικών διαδικασιών ορισμού των υποψηφίων αιρετών αξιωματούχων,
όπως και των κυβερνητικών μετακλητών διοικητικών στελεχών.
Στην Κεντρική Ευρώπη καθοριστικό ρόλο εν προκειμένω διαδραματίζουν οι
εσωκομματικές διαδικασίες. Σε ωρισμένες περιπτώσεις και αυτό ακόμη καθορίζεται
με Νόμο. Στα καθ´ ημάς βέβαια η απαξίωση της πολιτικής εν γένει και των
κομματικών μηχανισμών ιδιαίτερα είναι βαθεία. Είναι συρμός δια τους
περισσότερους επιδέξιους κονδυλοφόρους των μεγάλων ΜΜΕ, να θεωρούνται οι
κομματικές οργανώσεις χωνευτήρια πονηρών και μέτριων, που παράγουν
σφετεριστές των δημοσίων θέσεων, οι οποίες κατ´αυτούς αξιωματικώς ανήκουν
στους τεχνοκράτες της αγοράς.
Η αλήθεια ασφαλώς ευρίσκεται αλλού. Ως οι θετικές επιστήμες διδάσκουν, αναδύεται
πάντοτε από τις εμπειρικές αποδείξεις: Στην Εσπερία οι ανώτατοι δικαστές
αναφέρονται με εντός παρενθέσεως το κόμμα προέλευσης τους, οι Δήμαρχοι είναι οι
Πρόεδροι των Δημοτικών, οι τοπικοί Πρωθυπουργοί Πρόεδροι των Περιφερειακών κομματικών τους οργανώσεων. Οι δεκαετίες της εφαρμογής της κομματικής παραγωγής του ανωτάτου πολιτικού προσωπικού και η επιτυγχανομένη ποιότητα δημοσίου βίου εκεί δείχνουν τον δρόμο.
Η νευροψυχολογία γνωρίζει, ότι διαφορετικές ενασχολήσεις απαιτούν συγκεκριμένα
ιδιαίτερα στοιχεία χαρακτήρος και προσωπικότητος. Η δυνατότητα ενσυναίσθησης
και ολιστικής προσέγγισης, η αίσθηση της πιεστικής ανάγκης αλλαγών για την
επίτευξη επιθυμητών στόχων αποτελούν προϋποθέσεις – εκ των ων ουκ άνευ –
ένταξης σε κοινωνικές συλλογικές δράσεις. Όταν λοιπόν στην όψιμο εφηβεία ή την
πρώϊμο ενήλικο ζωή συνειδητοποιείται η ροπή, η πραγματική εμπλοκή με τα κοινά
εξαρτάται πλέον από μία και μόνη μεταβλητή: την αντίληψη ρεαλιστικής
πιθανότητος, να υπάρξει εν τη εξελίξει ο έπαινος του δήμου ( και των σοφιστών). Ο
αδυσώπητος ανταγωνισμός στις κολυμβήθρες των λαϊκών αστικών πολυσυλλεκτικών
κομμάτων στην πορεία εγγυάται την ποιότητα.
Τούτα μεθερμηνευόμενα στα καθ´ ημάς σημαίνουν τα εξής:
1. Να επανέλθει η δόμηση Δημοτικών και Περιφερειακών Οργανώσεων σε θεματικές ενότητες (
Παραγωγικές Τάξεις, Υποδομές, Κοινωνική Πολιτική, Παιδεία/Πολιτισμός, Δημόσια
Τάξη), όπως ξεκίνησε επί Σαμαρά. Και μάλιστα να τις εφαρμόσουμε και στην
Πολιτική Επιτροπή. Έτσι δίνεται η δυνατότητα, να εκπροσωπούνται σε ανώτατο
επίπεδο οι στρατευμένοι ειδήμονες, αυτοί που συνδυάζουν την ιδεολογική βάση με
επιστημονική, βιωματική, είτε εργασιακή expertise . Που θα αποτελούν α) τους
υποχρεωτικούς συμβούλους κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας μεταφέροντας την
κοινωνική πραγματικότητα στο Γραφείο του Υπουργού β) την δεξαμενή Διοικητών
εξασφαλίζοντας την άμεσο διαδραστικότητα κοινωνίας και Κράτους και γ) τους
υποψηφίους στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
2. Να συμμετέχουν οι τοπικές οργανώσεις στην επιλογή των νέων υποψηφίων βουλευτών, όπως έγινε με επιτυχία επί Καραμανλή το 1999.
Εν ολίγοις: Η ευρωπαϊκή εμπειρία διδάσκει, ότι η παραγωγή πολιτικής και πολιτικού
προσωπικού με ουσιαστική συμμετοχή της λαϊκής βάσης του κόμματος αποτελεί το
καθοριστικό στοιχείο, που εγγυάται τον συνεχή εκσυγχρονισμό, που τις οδήγησε
στην σημερινή ευημερία. Οι Ευρωπαίοι αντελήφθησαν, ότι ο κομματικός νεολαίος ,
που σε μια γενιά θα αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών, θα είναι πολύ
χρησιμότερος στον λαό του από τον καλύτερο επαγγελματία χρηματοοικονομικό αναλυτή, ακριβώς διότι θα έχει επιλεγεί βάσει των ειδικών βιωματικών και ψυχολογικών χαρακτηριστικών του.
Άρθρο μου στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ