Είχαμε πεί τις προάλλες, ότι εάν ένα σημαντικό τμήμα του λαού πιστεύει ότι ο τρόπος οργανώσεως παροχής υπηρεσιών στον τομέα της δημοσίας διοικήσεως, της τοπικής αυτοδιοικήσεως, της δημοσίας τάξεως, της εντοπίου επιχειρηματικότητας, της προσελκύσεως επενδύσεων, αλλά κυρίως της παιδείας, της υγείας και της προνοίας, πρέπει να κινείται εντός των βασικών πλαισίων, που υποστηρίζει η πραγματική Αριστερά και εφήρμοσε ο ελληνικός Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τότε την βάψαμε.
Και την βάψαμε για πολλούς λόγους:
Όχι μόνον διότι τούτο εξασφαλίζει στην Αριστερά μία ισχυρά βάση αντίδρασης στην πρόοδο, μία επιβλητική παρουσία στην Βουλή αλλά και στα Συνδικάτα, με ευλόγως αντίστοιχες δυνατότητες δυναμικών κινητοποιήσεων και διαταράξεων της κοινωνική ζωής. Κατά κύριον λόγον διότι οι θέσεις αυτές, όσον αφορά την Παιδεία, την Υγεία και την Πρόνοια, καταλήγουν, να θεωρούνται αυτονόητες ακόμη και από την Κεντροδεξιά.
Δεν έχει σημασία, που η πρώτη οργανωμένη εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής εγένετο επί Bismarck. Ούτε ότι οι μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις των νέων Καιρών ενεφανίσθησαν σε καθεστώτα σοσιαλιστικά. Η προπαγανδιστική κουλτούρα της Αριστεράς και η άποψή της, ότι κοινωνικό είναι το κρατικό, έχουν διαποτίσει την λαϊκή αντίληψη σε βαθμό ουσιαστικό. Στην χώρα μας μάλιστα σε βαθμό , που έχει προκαλέσει ατροφία κάθε αντίθετης άποψης.
Γεγονός είναι, ότι η αποτυχία του κ. Τσίπρα απλώς επιδείνωσε σε αυτούς τους τομείς υφιστάμενες καταστάσεις, που για τα ευρωπαϊκά δεδομένα εκυμαίνοντο από απαράδεκτες έως οριακώς ανεκτές. Δηλαδή:
Στην Παιδεία η απουσία σοβαρής διεξόδου στην τεχνική εκπαίδευση συσσωρεύει τις απαιτήσεις για είσοδο στα ΑΕΙ δυσανάλογα. Η διαδικασία αυτή έχει δημιουργήσει την παγκόσμιο ελληνική πατέντα των φροντιστηρίων. Το κόστος είναι δυσβάστακτο για την μικρο- και μεσοαστική πλέον τάξη. Εάν σε αυτό προστεθεί και η ανάγκη συντήρησης των παιδιών στην πόλη της σπουδής οδηγούμεθα σε στενωπούς, που αίρουν στην πράξη την ισότητα των ευκαιριών στην εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά η παραπαιδεία προσφέρει θέσεις εργασίας και συμπληρωματικό εισόδημα σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς καθιστώντας την όποια αλλαγή εχθρό τους. Γόρδιος δεσμός; ίσως, αλλ´ επ´ αυτού δοκιμάζονται οι καλοί.
Στην Yγεία μετά την εμφάνιση του ΕΣΥ οιοσδήποτε μη ειδικός στον τομέα Έλλην (μεταξύ μας και πολλοί ειδικοί) μπερδεύει την έννοια την ” δωρέαν” παροχής υπηρεσιών από δημοσίους υπαλλήλους με την πλήρη κάλυψη από τους ασφαλιστικούς φορείς του κόστους των υπηρεσιών , που προσφέρει οιοσδήποτε κρατικός ή ιδιωτικός πάροχος. Η μείωση των κρατικών δυνατοτήτων μετά την χρεοκοπία , ωδήγησε την παροχή νοσοκομειακών υπηρεσιών στο σημερινό της χάλι. Η εννοιολογική σύγχυση στο παρελθόν υπήρξε αιτία πολλών κωμικοτραγικών αποφάσεων στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας. Σήμερα αποτελεί την κυρίως δικαιολογία εφαρμογής ενός σκληρού σοσιαλιστικού συστήματος κρατικών οικογενειακών γιατρών, που φυσικά θα αποτύχει εν τη γενέσει του αποτελώντας όμως μία σοβαρή πρόκληση για την ερχομένη Κυβέρνηση της Κεντροδεξιάς.
Στην Πρόνοια τα πράγματα βέβαια είναι πολύ πιό απλά, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει απολύτως τίποτε. Εν ολίγοις δεν υπάρχει απολύτως καμμία ασφαλιστική κάλυψη για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της νεανικής αναπηρίας όπως και των αναγκών της τρίτης ηλικίας. Η αναφορά στον εθελοντισμό, την φιλανθρωπία και η “πονηρή” χρήση ευρωπαϊκών ενισχύσεων , που αφορούν άλλους τομείς, απλώς δείχνουν έτι πλέον την ανεπάρκεια της πολιτικής.
Η απάντηση σε αυτές της προκλήσεις είναι καθοριστική για το μέλλον της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Η όποια – και όποτε- οικονομική ανάπτυξη προκληθεί από την πολιτική της, δεν βελτιώνει αυτομάτως τις δομικές, θεσμικές αυτές ελλείψεις του ελληνικού κράτους από καταβολής του.
Δυστυχώς αρκετοί Έλληνες μικρο- και μεσοαστοί, που, για λόγους κυρίως ιστορικούς, στήριζαν την Δεξιά και το Κέντρο, μετά τη χρεοκοπία στράφηκαν εν μέρει σε λαϊκίστικους σχηματισμούς ( ατ´ ουσίαν αποδοκιμάζοντας την κλασσική πολιτική) είτε κάθισαν σπίτι τους. Χωρίς αυτούς είναι αδύνατος η επαδημιουργία ενός μεγάλου, πολυσυλλεκτικού λαϊκού κόμματος, όπως αυτού της κας Μέρκελ πχ, που θα πάρει στις επόμενες εκλογές 40%.
Η ανάπτυξη θέσεων κοινωνικής πολιτικής, που θα εξασφαλίζει τουλάχιστον την σύγκλιση με την ευρωπαϊκή καθημερινότητα του μέσου πολίτη, είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος.