Από τις αρχές του φθινοπώρου ήταν ολοφάνερο, ότι η φιλτάτη μας πατρίς θα αποτελέσει ουσιαστικό θέμα των ολλανδικών, γαλλικών και, last but not least, γερμανικών εκλογών. Έγραφα πχ τον Σεπτέμβριο στην Voria.gr («οι οιωνοί του τέλους»): «Μετά και το απολύτως καταστροφικό για την κα Μέρκελ αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών του Βερολίνου η συνέχιση των κακών δημοσκοπικών της αποτελεσμάτων, είτε βέβαια η απόσυρσή της, θα δημιουργήσει πιεστικώτατες ανάγκες επιδείξεων αποφασιστικότητος της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας. Η Δευτέρα Αξιολόγηση θα γίνει για τους «Τσίπρας/Παππάς και Σια» εφιάλτης. Το ορόσημο της πληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων του θέρους 2017 καθίσταται μοιραίο. Άρα ας αναμένομεν, να δούμε, εάν θα εμφανισθεί «κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα (Καβάφης, “Μάρτιαι Ειδοί”)».
Η Μέρκελ δεν απεσύρθη βέβαια , αλλά όπως έγραφε στον πηχυαίο της τίτλο της 14/2 η «Καθημερινή», είναι πλέον απολύτως σαφές, ότι ευρίσκεται «η Ελλάδα στην δίνη των γερμανικών εκλογών».
Δυστυχώς όμως, όχι προς όφελός της. Και τούτο διότι τα θέματα , που την αφορούν, τίθενται και πάλι με τρόπο επιπόλαιο και ευκαιριακό. Όπως πάντοτε βέβαια συμβαίνει προεκλογικά.
Έλεγε ο, εκ των μεγαλυτέρων τερματοφυλάκων όλων των εποχών, Γιασίν, όταν τον ρωτούσαν, ποιό είναι το μεγαλύτερο προσόν του: «η τύχη» απαντούσε. Το αυτόν ισχύει στον υπερθετικό βαθμό και για τον κ Τσίπρα.
Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Λες και το σύμπαν συνομωτεί προς όφελός του. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την παρέμβαση, του ανερχομένου δημοσκοπικά, Σούλτς υπέρ του;
Μα θα μου πείτε , αυτό δεν εξαγριώνει τον Σόυμπλε, δεν το κάνει σκληρότερο, απαιτητικότερο; πολλώ δε μάλλον η άνοδος των Σοσιαλδημοκρατών δεν θα οδηγήσει τους Χριστιανοδημοκράτες στην αναζήτηση ψήφων στα δεξιά τους, στο 12% της AfD και στο 6% της FDP, που παραδοσιακά είναι υπέρ του Grexit;
Σίγουρα, αλλά με λάθος συνέπειες για το μέλλον της χώρας μας.
Η επάνοδος του Grexit στην επίσημο προεκλογική agenda των Ολλανδών και των Γερμανών, (οι Γάλλοι δυστυχέστατα για τους συναδέλφους Ρεπουμπλικανούς ασχολούνται με την Πηνελόπη…) κατ´ ουσίαν όχι απλώς το ακυρώνει ως πιθανότητα, αλλά ακυρώνει και κάθε απαίτηση, που φαίνεται, ότι το ευνοεί. Κανείς δεν θα τολμήσει, να φανεί, ότι το προκαλεί τώρα πλέον, κανείς δεν θα ζητήσει από τον κ. Τσίπρα πράγματα, που είναι προφανές, ότι δεν θα περάσουν από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Η σκληρότητα θα περιορισθεί στα λόγια και σε αυτά, που καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος, στους αριθμούς δηλαδή, στην αύξηση των φόρων και των εισφορών. Και μόνον!
Άρα ουδείς θα ζητήσει την ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων και το άνοιγμα των επενδυτικών ευκαιριών στον ενεργειακό τομέα, τις μεταφορές, τα λιμάνια, την εξαφάνιση των διοικητικών βαρών και περιβαλλοντικών αγκυλώσεων στις επενδύσεις γής και τουριστικών ακινήτων, τον εκσυγχρονισμό των δικαστικών διαδικασιών (που όλα είχαν ξεκινήσει και ωριμάνσει επί Σαμαρά), την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κλπ κλπ. Το απλούστερο και πιό επικοινωνιακό είναι να απαιτήσει, να βγαίνουν οι λογαριασμοί στα χαρτιά, να φαίνεται, ότι τα χρέη θα πληρωθούν.
Το πρώτο είναι βέβαια αυτό, που χρειάζεται η Ελλάς. Το ότι δεν περνά από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Τσίπρα είναι τόσο προφανές, όσο και αδιάφορο, αυτή είναι η Αριστερά. Το δεύτερο είναι απολύτως αδύνατο, να επιτύχει ως σενάριο, όσο το ΑΕΠ παραμένει στα σημερινά επίπεδα. Όσοι πιστεύουν, ότι θα υπάρξει ανάπτυξη χωρίς τα μέτρα, που θα αποστείλουν εκκωφαντικά μηνύματα στην διεθνή επενδυτική κοινότητα, δεν έχουν καμμία σχέση με την ελληνική αστική πραγματικότητα, φοβούμαι και με τη ζωή εν γένει. Άρα κάνουν λάθος οι δανειστές.
Μα θα μου πείτε, είναι σωστό, να προκληθεί εσωτερική κρίση σε μία χώρα με απαιτήσεις εκ μέρους των πιστωτών, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με βασικές ιδεολογικές αρχές ενός κυβερνώντος κόμματος;
Η απάντηση είναι: το σωστό είναι το σωστό και εάν η ιδεολογία ενός κόμματος δεν συμφωνεί με το σωστό, η ιδεολογία είναι απλώς λάθος.
Οι Ευρωπαίοι Χριστιανοδημοκράτες, που κυβερνούν, γνωρίζουν το σωστό, προτιμούν όμως την βραχυπρόθεσμη βολή τους. Η πολιτική τους είναι αδιέξοδη. Και γι αυτούς και για μας.
Γνωρίζουν, ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί, να βγει στις αγορές . Δεν είναι Σαμαράς . Γνωρίζουν, ότι δεν μπορούν, να μας δώσουν νέο μνημόνιο . Άρα υποκρίνονται, αφήνουν, να περνά ο καιρός, να τελειώσουν με τις εσωτερικές υποθέσεις τους και μετά εν ηρεμία να δείξουν στην Ελλάδα του κ. Τσίπρα την πόρτα λέγοντας «εμείς σας τα λέγαμε, αλλά εσείς….». Την υποκρισία όμως αυτή θα την πληρώσουμε πρώτοι εμείς, ο λαός. Η Αριστερά τι είχε, τι έχασε…