headerDecor

Τι να κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα

Άρθρα, Γραφείο Τύπου
13 Αυγούστου 2017

Ο γέγονε, γέγονε! Από πλευράς μέτρων εννοείται. Ό,τι ήταν, να νομοθετηθεί από τον δημοσιονομικό κορσέ, τα φορο- και εισφορομπηχτικά, τα συνταξιοδοτικά κλπ κλπ, τακτοποιήθηκε για τα επόμενα 20 -τουλάχιστον- χρόνια.

Η χώρα βγήκε στις αγορές, άλλες χρηματοδοτικές στενωπούς δεν έχει μπροστά της, το μνημόνιο επισήμως τελειώνει του χρόνου, όλα παλέτι.

Η ελληνική μεσαία αστική τάξη έπαψε φυσικά, να υπάρχει (οικονομικά εννοείται, διότι ιδεολογικά δεν υπήρξε ποτέ), αλλά τούτο είναι μη ανατάξιμο, οπότε το μόνο ζητούμενο μπορεί, να είναι πλέον μόνον η αναγέννησή της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει εκλογές το φθινόπωρο του 2018, για να προλάβει την εφαρμογή σαρωτικών μειώσεων στις συντάξεις από 01/01/2019 (κατάργηση της προσωπικής διαφοράς). Τουλάχιστον έτσι βαυκαλιζόμεθα εμείς οι αστοί, προφανώς γιατί έτσι μας συμφέρει (αλλά και δια λόγους προφανούς ψυχολογικής αυτοσυντηρήσεώς μας). Εξ ίσου πιθανόν είναι βέβαια, δεδομένου ότι ο κ. Τσίπρας, όπως πλειστάκις απέδειξε, γράφει στα παλιότερα των υποδημάτων του οιαδήποτε αστική συμβατικότητα περί αξιοπρεπείας κοκ, να εξαντλήσει την τετραετία στα συνταγματικά της όρια (να φάει δηλαδή και ένα ακόμη μήνα εξουσίας επί πλέον της λήξεως της θητείας του τον Σεπτέμβριο του 2019).

Όποτε και εάν γίνουν οι εκλογές, θα χάσει φυσικά. Τούτο δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι, ότι πρέπει, να συντριβεί. Και τούτο διότι:

Κατ´αρχήν όχι, διότι μετά θα προκαλέσει νέες εκλογές επί τη ευκαιρία της Προεδρικής διαδικασίας και δή με απλή αναλογική, τις οποίες και ενδέχεται, να κερδίσει. Κάθε μήνα να γίνονται εκλογές, με όποιο εκλογικό σύστημα και εάν θελήσει (αυτού του φίλου του του Μαδούρο εξαιρουμένου φυσικά) δεν πρόκειται, να ξαναγίνει πρωθυπουργός στον αιώνα τον άπαντα. Το πρόβλημα είναι, ότι ένα σημαντικό ποσοστό ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές δείχνει την εγκατάσταση σε ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας μονίμων σοσιαλιστικών νοοτροπιών.

Παρά τα θρυλούμενα δεν είναι καθόλου βέβαιον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί σε ποσοστά κάτω του 20%. Και τούτο διότι:

Μπορεί ο Σοσιαλισμός, να απέτυχε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε και εάν επεδιώχθη, να εφαρμοσθεί. Μπορεί η κοινοκτημοσύνη, ως τρόπος παραγωγής και διανομής των αγαθών, από της πρώτης εμφανίσεως μονίμων εγκαταστάσεων του ανθρώπου και την ανάπτυξη της γεωργίας, μηδέποτε, να ευδοκίμησε, φυσικό δεδομένο όμως είναι, ότι:

Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, που για βιολογικούς λόγους αισθάνονται την ανάγκη διαβιώσεως σε ασφαλή, μη μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα. Ένα τμήμα αυτού μάλιστα ρέπει σε άκαμπτους, ενδεχομένως και αυταρχικούς, τρόπους δομήσεως και διοικήσεως των κοινωνιών τους.

Εάν οι άνθρωποι αυτοί για λόγους ιστορικούς ή τυχαίους έλθουν σε επαφή με ιδεολογήματα, που καλύπτουν τις χαρακτηριολογικές τους ανάγκες, τότε είναι βέβαιο, ότι θα ενταχθούν σε αυτά. Εάν η ένταξη αυτή είναι στην λαϊκή Χριστιανοδημοκρατία, τότε την γλύτωσαν. Εξ ίσου πιθανόν για αυτούς όμως είναι, να υποκύψουν στα θέλγητρα των σοσιαλιστικών νεφελωμάτων. Εάν τώρα είναι τυχεροί και ζούν σε κοινωνίες ώριμες, οι ιδέες αυτές έχουν πλέον αποκρυσταλλωθεί στην λεγομένη ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, οπότε και το κακό είναι μικρό έως ανύπαρκτο.

Εάν όμως ζούν στον ευρωπαϊκό Νότο, στην Μ. Ανατολή, στην Αφρική ή στην Ελλάδα (που είναι κάπου ανάμεσα σε αυτά) τότε ο κίνδυνος, να γίνουν οπαδοί της πραγματικής Αριστεράς, είναι τεράστιος.

Εάν ένα σημαντικό τμήμα του λαού πιστεύει, ότι ο τρόπος οργανώσεως παροχής υπηρεσιών  στον τομέα της δημοσίας διοικήσεως, της τοπικής αυτοδιοικήσεως, της δημοσίας τάξεως, της παιδείας, της υγείας, της προνοίας, της εντοπίου επιχειρηματικότητας, της προσελκύσεως επενδύσεων, πρέπει, να κινείται εντός των βασικών πλαισίων, που υποστηρίζει η πραγματική Αριστερά και εφήρμοσε ο ελληνικός Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τότε την βάψαμε.

Για να αποφύγουμε λοιπόν τα χειρότερα, πρέπει:

Α. Να έχουν μυαλό και τύχη οι Έλληνες Σοσιαλδημοκράτες στην νέα τους προσπάθεια. Η εξέλιξη του γερμανικού SPD, έστω και με 70 χρόνια καθυστέρηση, ας τους φωτίζει.

Β. Να διευκρινήσει το ελληνικό Κέντρο και η ελληνική Δεξιά τον τρόπο, με τον οποίο προσεγγίζει τις ανάγκες εκείνες υπαρξιακής ασφαλείας, που αποτελούν τον κύριο τροφοδότη της άλλης πλευράς.

Αλλά επ´ αυτού την επομένη φορά. Προς το παρόν καλή Παναγιά!