Η χώρα χρεωκόπησε διότι 1. Συσσώρευσε ένα τεράστιο χρέος την δεκαετία του 1980/90, το οποίο μετά απλώς αναχρηματοδοτούσε. 2. Δεν εμπιστεύθηκε το 2009 την ΝΔ. 3. Είχε ενα τεράστιο αντιπαραγωγικό κράτος, το οποίο δεν στήριζε την υγιή επιχειρηματικότητα και στους βασικούς τομείς της Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας υποχρεώνει τους πολίτες του σε τεράστια έξοδα εξ ιδίων, μειώνοντας ουσιαστικά την αγοραστική τους δύναμη και 4. Έχει ένα μοναδικό εκλογικό και εν γένει πολιτικό σύστημα, που οδηγεί σε επιλογή πολιτικού προσωπικού, που δεν διορθώνει τα προηγούμενα.
Μετά την πρώτη χρεωκοπία του 2010, ήρθε και η δεύτερη του 2011 λόγω πλήρους ακαταλληλότητος του Γ. Α. Παπανδρέου. Ο Σαμαράς ανέλαβε την ιστορική ευθύνη της διάσωσης της Πατρίδας από την πλήρη κατάρρευση και του Λαού από την πλήρη εξαθλίωση.
Οι μεταρρυθμίσεις, που ζητούσε η τρόϊκα από εμάς, ήταν: 1. Δημοσιονομική εξυγίανση με ριζική μείωση των δημοσίων δαπανών και του κράτους 2. Απελευθέρωση επαγγελμάτων και αγοράς από διοικητικά βάρη και δεσμεύσεις. 3 Θεσμικός εξευρωπαϊσμός του Υπηρεσιών.
Ο Σαμαράς στήριξε την Κυβέρνηση Παπαδήμου, που με τον Ε. Βενιζέλο επέτυχε την μοναδική μέχρις τούδε πραγματική απομείωση του χρέους (PSI). Στα επόμενα μόλις 2,5 χρόνια της διακυβέρνησής του -με δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογες ήδη στα 2 έτη και Προεδρικές 6 μήνες μετά – : 1. Υπήρξε η μοναδική μείωση των οργανικών μονάδων της ευρύτερης Κυβέρνησης στην ιστορία του Κράτους. 2. Νομοθετήθηκε ουσιαστική μείωση των αγκυλώσεων στην αγορά χωρίς τις εμμονές του ΔΝΤ, ελάφρυνση των αδειοδοτικών (και περιβαλλοντικών) δυσλειτουργιών, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. 3. Δρομολογήθηκε η πρώτη ιστορικά προσπάθεια πραγματικού εξευρωπαϊσμού στην Παιδεία ( βλ. περί μαθητείας και επαγγελματικής εκπαίδευσης βάσει αναγκών αγοράς), Υγεία (βλ εισαγωγή DRGs και συνεπαγόμενες εξορθολογισμός ΕΣΥ) και Πρόνοια (εισαγωγή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος) και 4. Επέτυχε πρωτογενή πλεονάσματα σε ελάχιστο διάστημα. Ασφαλώς ζητήσε θυσίες πολλές, μείωσε μισθούς, έκοψε συντάξεις, έβαλε τον ΕΝΦΙΑ.
Έστησε όμως την Πατρίδα πάλι στα πόδια της. Ο Σακάτης ξανασηκώθηκε.
Με μέτρα ούτε 1 δις (όπως τα ξέρουν όλοι από το email Χαρδούβελη) και τον Φεβρουάριο του 2015 η Ελλάς θα είχε πιστοληπτική γραμμή εξόδου στις αγορές. Η αγορά ήδη είχε αρχίσει να ανασάνει, δειλά ο κόσμος άρχισε να ελπίζει. Ο Νόμος Κουτρουμάνη Λοβέρδου ρύθμιζε το ασφαλιστικό σε βάθος πενταετίας. Με αναμενομένη ανάπτυξη 2,5% οι μειώσεις στις συντάξεις θα ήσαν μηδαμινές.
Το μνημόνιο θα ήταν άπαξ και δια παντός παρελθόν. Αυτή θα ήταν η πραγματική αλλαγή Εποχής.
Ο Λαός όμως απεφάνθη αλλέως.Έδωσε την εξουσία στην πραγματική Αριστερά για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ελλάδος και της Δυτικής Ευρώπης.
Αυτό που συνέβη μετά, το ζούμε.
Νεα Χρεοκοπία, επί πλέον 80δις εθνικό χρέος, κατάρρευση των τραπεζών και capital controls, κατάρρευση του ασφαλιστικού , απίστευτα χρέη των πολιτών, προς την εφορία περί τα 100 δις, προς τα Ταμεία πλέον των 25δις, υποδιπλασιασμός των καταθέσεων σε επίπεδα προ του 2002, κατά την Deloitte η Ελλάς καταντά πλέον η χώρα με την μικρότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη, η νεολαία της χώρας σκορπισμένη στα αζιμούθια του κόσμου, 200-300000 έφυγαν για δουλειά-όχι για σπουδές- στο εξωτερικό
Εν ολίγοις: τουλάχιστον δύο γενιές Ελλήνων, από αυτούς, που τώρα θα βγούν στην παραγωγή, μέχρις αυτούς, που μόλις βγήκαν στην σύνταξη, υφίστανται μία ανεπανάληπτο στην Ευρώπη καταστροφή. Αυτή θα είναι και η – μοναδική πράγματι- προσφορά των Τσίπρα/Καμένου στην ελληνική ιστορία.
Απολύτως αποκαλυπτική εν προκειμένω η αλλαγή της στάσης των ευρωπαίων δανειστών: θεωρώντας πλέον την Ελλάδα κατ´ ουσίαν πλήρως αποτυχημένη (failed state) αδιαφορούν παντελώς για την απροκάλυπτη αναστροφή κάθε μεταρρύθμισης, για την θρασεία προασπάθεια της Αριστεράς να αλώσει το Κράτος, την συνεπαγομένη ευνοιοκρατία και διαχειριστική καταστροφή και επικεντρώνονται αποκλειστικά στην εμφάνιση δημοσιονομικών αποτελεσμάτων προς πώληση στα εσωτερικά τους ακροατήρια. Εξ ου και η εξαπάτηση στην υπόθεση της απομείωσης του χρέους, η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας με το Υπερταμείο και οι αστειότητες περί πλεονασμάτων 2,2% μέχρι το 2060.
Αυτό φυσικά δεν είναι ελπίδα. Είναι εφιάλτης. Βαρύ το έργο της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.