Μπορεί η εξαιρετικά διαδεδομένη άποψη του εξαιρετικού δημοσιογράφου, που ζητά «σοβαρούς ανθρώπους στις σοβαρές θέσεις» εξαιρώντας συλλήβδην από την έννοια του σοβαρού αυτούς, που με κατ´εξοχήν πολιτική συνείδηση εντάσσονται ενεργώς σε κόμματα, να είναι απολύτως λανθασμένη, στο ίδιο του άρθρο όμως έθιξε και κάτι πολύ σωστό:
«Φταίμε πάντως κι εμείς. Όλοι. Ψηφίσαμε για περιφερειάρχη, που είναι ένας μικρός πρωθυπουργός με μεγάλες αρμοδιότητες σε ώρες κρίσης, κάποιον που δεν έχει διαχειριστεί ψιλικατζίδικο. Ψηφίσαμε για δήμαρχο σε έναν ιστορικό δήμο το απόλυτο προϊόν του συστήματος γκλαμουριάς. Δεν ρωτήσαμε ποτέ τι σχέση έχουν αυτοί οι άνθρωποι με διαχείριση κρίσεων ή την αντιμετώπιση του προβλήματος των σκουπιδιών. Την επόμενη φορά που θα πάμε στην κάλπη, ας σκεφθούμε λίγο λογικά και ας θέσουμε, όλοι μας, τα απαραίτητα ερωτήματα για την εμπειρία των υποψηφίων και τις προτάσεις τους για καυτά ζητήματα. Ήλθε η ώρα να επιλέγουμε αθόρυβους, μα χαρισματικούς πολιτικούς, που διαθέτουν κοινό νου και εμπειρία. Έχουμε ευθύνη γι’ αυτό που ψηφίζουμε, σε ποιους αναθέτουμε θέματα ζωής και θανάτου που αφορούν όλους μας», έγραψε επί λέξει ο κ. Παπαχελάς στο σχόλιό του στην «Καθημερινή».
Ας δούμε αυτές τις προφανείς αλήθειες από πιο κοντά: ας πούμε λοιπόν, ότι η Περιφερειάρχης και ο Δήμαρχος είχαν, όχι απλώς διοικήσει ψιλικατζίδικο, αλλά ότι ήσαν και επιτυχημένοι επαγγελματίες (για να είμεθα ειλικρινείς, ο Δήμαρχος είναι ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος επιχειρηματίας στο τομέα της πωλήσεως της εικόνας του). Τι θα σήμαινε αυτό; ότι θα μπορούσαν να διαχειρισθούν τα σκουπίδια ή τις κρίσεις; Μπορεί ο οιοσδήποτε ιδιαίτερα επιτυχημένος στον οιοδήποτε τομέα του, να διαχειριστεί τα κοινά;
Όστις πιστεύει κάτι τέτοιο στην σημερινή εποχή, σφάλλει.
Ο οιοσδήποτε υποψήφιος για οιοδήποτε δημόσιο αξίωμα θα πρέπει, να έχει σχετική εμπειρία και να κρίνεται βάσει των απόψεών του για τα ζητήματα, που θα κληθεί, να διαχειρισθεί. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει οι ψηφοφόροι: Α. Να τον ξέρουν καλά και Β. Να έχουν άποψη για τις ειδικές ικανότητές του. Τούτο φυσικά δεν γίνεται δια της τηλεοράσεως, ούτε με το Facebook, Twitter, Instagram, YouTube κλπ. Τούτο γίνεται μόνο σε μονοεδρικές περιφέρειες, είτε δημοτικές, είτε περιφερειακές, είτε βουλευτικές, όπου ο υποψήφιος είναι γνωστός ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας, ως πολιτικός.
Τότε και μόνον η απόφαση είναι έλλογος. Αλλιώς ψηφίζουμε Περιφερειάρχη, για να τιμωρήσουμε τους «μνημονιακούς» και τον συγκεκριμένο Δήμαρχο γιατί τα αστικά κόμματα δεν βρήκαν έναν δικό τους αυτοδιοικητικό, να τον συνθλίψει από την πρώτη Κυριακή.
Μπορεί η απαξίωση της πολιτικής στα καθ´ημάς, να είναι πλήρης και εδώ όμως ισχύει το παντού αυτονόητο, ότι από την πολιτική εξαρτάται καθοριστικά όχι μόνον η ποιότητα της αλλά (όπως δυστυχέστατα ξαναείδαμε μόλις) και αυτή καθ´ εαυτή η ζωή. Αυτοί συνεπώς, που την διαχειρίζονται, πρέπει, να επιλέγονται με κριτήρια αυστηρά.
Ας δούμε λοιπόν τα κριτήρια, που θέτει σε κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», για να συνειδητοποιήσουμε την νοητική μας σύγχυση: «…εάν είχε μια πολιτική ηγεσία που θα διόριζε τους καλύτερους αντί να βολεύει τους μέτριους, που θα έδινε το παράδειγμα της πειθαρχίας και του επαγγελματισμού και απαιτούσε από όλους να δώσουν το καλύτερο στη χώρα. Πρωτίστως όμως, μια πολιτική ηγεσία που θα έβαζε ψηλά τον πήχη για τον εαυτό της».
Ρωτήστε παρακαλώ τον εαυτό σας, να σας απαντήσει συγκεκριμένα: Καλύτερους σε τι, πώς τους ξεχωρίζουμε από τους μέτριους, επαγγελματισμός πού, ποιο είναι το καλύτερο για την χώρα, τι σημαίνει άραγε στην πράξη, να βάζεις ψηλά τον πήχη για τον εαυτό σου;
Ο έντεχνος επιτυχής βερμπαλισμός και οι καλύτερες των προθέσεων μερικές φορές χρησιμοποιούνται, ακουσίως και δυστυχώς, για να καλύψουν τα κακώς κείμενα και σίγουρα δεν διδάσκουν συγκεκριμένους και λειτουργικούς τρόπους διάγνωσης και θεραπείας της ενδημικής βαρείας και αναπηρικής νόσου επιλογής του πολιτικού προσωπικού. Η ιστορία της Ευρώπης δείχνει, ότι υπάρχουν άλλοι, πολύ πιο επιτυχημένοι σε αυτόν τον τομέα. Η επιστήμη διδάσκει, ότι πάντοτε ο μόνος τρόπος ασφαλούς προόδου είναι η χρήση των επιτυχημένων λύσεων.
Γιατί δηλαδή δεν παίρνουμε «πακέτο» ένα κεντροευρωπαϊκό σύστημα νόμων λειτουργίας των κομμάτων και εκλογικού συστήματος, να το εφαρμόσουμε εδώ, να τελειώνουμε; Αν δεν αντιληφθούμε, γιατί αυτό δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα και γιατί, ακόμη και τώρα, ούτε καν συζητείται, δεν θα αντιληφθούμε ποτέ, γιατί 200 χρόνια μετά την επανανάδυσή μας είμαστε, εδώ που είμαστε.