Είναι πράγματι μια νομοθετική πρωτοβουλία η τοποθέτηση επί της οποίας προϋποθέτει ολοκληρωμένη κρίση για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των ατόμων μιας κοινωνίας ανθρώπων. Πολλές απόψεις, που αναπτύσσονται ένθεν και ένθεν είναι εμβριθείς και ορισμένες μάλιστα περισπούδαστες. Εν υστάτη αναλύσει όμως ανάγονται όλες στο εξής απλούν δίλημμα: Προέχει το δικαίωμα μιας ομάδος ανθρώπων, να εκδηλώσουν ελεύθερα άποψη, ελεύθερα όχι μόνον όσον αφορά το περιεχόμενο αλλά και τον χρόνο και χώρο της εκδήλωσης της, ή προέχει το δικαίωμα των λοιπών μεμονωμένων, να διαθέσουν ελεύθερα και προς το συμφέρον τους τον ίδιο χρόνο στον ίδιο – εννοείται δημόσιο- χώρο; Η πρώτη είναι φυσικά μια κλασσική μαρξιστική, η δεύτερη μια φιλελεύθερη προσέγγιση.
Ποιο είναι το σωστό;
Δεδομένου ότι η επιστήμη δεν μπόρεσε ακόμη, να συνδέσει αδιαμφισβήτητα την ηθολογία με τον φυσικό νόμο, τέτοια διλήμματα λύονται -στις δημοκρατίες τουλάχιστον- μόνον δια πλειοψηφικών αποφάσεων.
Πλειοψηφίες μαρξιστικών κυβερνήσεων έχει να δει ο δυτικός κόσμος εδώ και πολλές δεκαετίες. Εμείς είμεθα φυσικά μια θλιβερά εξαίρεση. Εξαίρεση όχι μόνον στο ότι κατορθώσαμε, να έχουμε κυβέρνηση πραγματικής Αριστεράς μέχρι πρόσφατα. Αλλά και στο ότι απαντούσαμε στο ως άνω δίλημμα ως αριστεροί, ακόμη και εμείς της φιλελεύθερης συντηρητικής παρατάξεως, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σίγουρα από την Μεταπολίτευση και μετά.
Επ´ αυτού πρέπει, να ασκήσουμε σκληρά αυτοκριτική.
Την θλιβερά αυτή εξαίρεση αυτή έρχεται, να απαλείψει αυτός ο νόμος. Είναι πράγματι μια ιστορική στιγμή επιβολής του αυτονόητου, του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της καθημερινότητός μας, αλλά και ιδεολογικής επικράτησης, για την οποία πρέπει, να είμαστε υπερήφανοι.
Ιστορικό το εγχείρημα της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Βεβαίως έγιναν και υποχωρήσεις: Κατ´ αρχάς όσον αφορά τις λεγόμενες «αυθόρμητες» και «έκτακτες» δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις. Είναι προφανές το δύσβατο και ασαφές των ορισμών αυτών, όπως και η πιθανότητα καταχρήσεως τους στην πράξη. Το να επιτρέπονται τέτοιες συγκεντρώσεις, ακόμη και όταν δεν είναι δυνατός ο ορισμός οργανωτού, του φέροντος και την κατά νόμον ευθύνη, είναι παραχώρηση με πιθανές πρακτικές συνέπειες.
Δυσχέρεια στην διαχείριση μπορεί, να προκαλέσει και η πρόβλεψη του νόμου, ότι οργανωτής υποχρεούται, να ορίζει «επαρκή αριθμό ατόμων, τα οποία παρέχουν συνδρομή στην περιφρούρηση της συνάθροισης». Αυτή η έννοια της «περιφρούρησης», ιδίως όταν αυτή θα συνδράμεται από πολίτες, επισήμως μάλιστα έτσι οριζομένη, προκαλεί δυστυχώς συνειρμούς και εγείρει τις παλιές, και όχι φυσικά ευχάριστες, αναμνήσεις περί πολιτοφυλακής κλπ κλπ. Ας είναι.. Μάλλον θα έπρεπε, να επιλέξουμε μια άλλη διατύπωση..Ευνόητο βέβαια, το να έχει ο υπεύθυνος ορισμένους συνεργάτες για υλοποίηση του οργανωτικού προγράμματος. Θα ήταν ενδεχομένως επίσης σωστό, να μπορεί ο οργανωτής, να προσλάβει με δικά του έξοδα πιστοποιημένη ιδιωτική εταιρεία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας με αδειοδοτημένο ειδικό προσωπικό. Εν προκειμένω όμως τι θα συμβεί, εάν υπάρξει συμπλοκή με συμμετοχή αυτής της «περιφρούρησης»; Θα μπορούν, να επικαλεστούν την ιδιότητα αυτή ενώπιον του δικαστού; Θέματα λοιπόν, που θα χρειασθεί, να δούμε.
Παρά τις όποιες όμως αναμενόμενες δυσκολίες εφαρμογής, η πεμπτουσία του νόμου αυτού είναι ο συνεπής εκσυγχρονισμός. Τούτος θα μπορούσε, να γίνει ακόμη συνεπέστερος ακολουθώντας την μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση της περίφημης «ειρηνικής ζώνης» γύρω από τις εγκαταστάσεις των θεσμικών οργάνων του πολιτεύματος.
Είναι αυτονόητο, ότι ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος σημαίνει απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών του. Ως εκ τούτου η ελεύθερη πρόσβαση και η ανεπηρέαστη εργασία των λειτουργών τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Πρότεινα λοιπόν στον Υπουργό, είτε νομοθετικά είτε – εν πάση περιπτώσει- με γενική επιχειρησιακή οδηγία προς τις αρμοδιες αστυνομικές αρχές, και κατ’ αντιστοιχία των ισχυόντων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ( Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία), την ολοσχερή απαγόρευση διαδηλώσεων σε εύλογη απόσταση απο την έδρα της Βουλής και του Συμβουλίου της Επικρατείας, τουλάχιστον κατά τις ημέρες λειτουργίας τους.
Τούτο δεν έχει απλώς μια προστατευτική των θεσμών πρακτική σημασία. Είναι ένας συμβολισμός, που αναδεικνύει απολύτως το πνεύμα του νόμου. Και φυσικά, είναι ένα σαφές μήνυμα προς όλους!
Άρθρο μου στο «Μyportal.gr»