Οι κυρίες έμοιαζαν σαν δύο σταγόνες νερό (η δική μας βέβαια πιό νέα, πιό ωραία κλπ κλπ). Το ίδιο και οι κύριοι (αν ο δικός μας έβαζε και καμιά γραβάτα..).
Πάντως όλα ήταν τέλεια και αρμονικά. Το περιβάλλον, οι εκδηλώσεις, ο κόσμος. Όλα, εκτός από αυτά, που είπαν.
Ο Πρόεδρος Μακρόν επέλεξε την Ελλάδα -και δή την σκηνική εμφάνισή του στην Πνύκα – για την πρώτη επίσημη επίσκεψή του σε ξένο κράτος προφανώς για δύο λόγους, όπως αναλύουν ξένοι ειδικοί: την συνειρμική σύνδεση της γέννησης της αθηναϊκής δημοκρατίας με την γέννηση της Ηνωμένης Ευρώπης, που ευαγγελίζεται, εν συνδυασμώ με την υπόμνηση της αποτυχίας του σημερινού ερωπαϊκού καθεστώτος, να αποκρούει και διαχειρίζεται κρίσεις, όπως αποδεικνύεται στο παράδειγμα της σημερινής Ελλάδος.
Η πρότασή του δεν είναι φυσικά ούτε νέα, ούτε άγνωστη. Είναι η ενίσχυση της ομοσπονδιοποίησης με την μεταφορά αποφασιστικών εξουσιών από τα κράτη- έθνη στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Εκείνο, το οποίο διαφέρει, είναι η έντασή της και η συγκυρία, που απαιτεί επιτακτικά πλέον νέες λύσεις. Ο Μακρόν λέει απλά, ότι θα πρέπει να μεταφερθούν πόροι από τους ισχυρούς στους αδυνάτους για την ενίσχυση των υποδομών και την δημιουργία παραγωγικών μονάδων. Στόχος είναι η περιφερειακή ανάπτυξη δηλαδή η ενίσχυση της ζήτησης, που, σε σημαντικό βαθμό, μπορεί να απορροφήσει εσωτερική ευρωπαϊκή προσφορά. Τούτο θα επιβλέπεται από υπερεθνικές δομές της ομοσπονδίας, συμβολικώς αναφέρεται ο “ενιαίος Υπουργός Οικονομικών”.
Νομίζω, ότι επ´ αυτών η πλέον εύστοχος παρατήρηση είναι αυτή του σχολιαστού του ” Die Welt”: «Ασφαλώς μπορεί κανείς να το θεωρήσει κιτς, υπερβολικό, ή έστω ονειροπαρμένο ή αθεράπευτα αφελές.
Μπορεί όμως και να αισθάνεται ευγνωμοσύνη, γιατί εμφανίστηκε ένας νέος πολιτικός που παίρνει τα ηνία από τους λογιστές και τους μπακάληδες της Ευρώπης, πριν να είναι αργά.
Μπορεί η Άνγκελα Μέρκελ να βυθίζεται μέχρι τον λαιμό στον προεκλογικό αγώνα, αλλά συνειδητοποιεί και εκείνη ότι η Γερμανία δεν μπορεί πλέον να υπαγορεύει μόνη της μία πορεία, από την οποία κυρίως η ίδια επωφελείται».
Ο καλός δημοσιογράφος εννοεί βέβαια, ότι οι Γερμανοί επιμένοντας σε ισοσκελισμένους προΰπολογισμούς και μηδενικό πληθωρισμό ( “λιτότητα” λέγεται αυτό στο αριστερό γλωσσικόιδίωμα) επιτυγχάνουν χαμηλά και σταθερά κόστη παραγωγής, που παρά το ισχυρό νόμισμα επιτρέπουν στην προνομιακή βαρεία βιομηχανία τους, να εξάγει.
Εκείνο όμως, που δεν λέγει, είναι, ότι εν προκειμένω ο Μακρόν τους κλείνει πονηρά το μάτι. Μεταφέροντας πραγματική εξουσία σε νέες ομοσπονδιακές δομές, σαφέστατα εκτός της γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τους δίνει την δυνατότητα, να εξασφαλίσουν τον τρόπο λειτουργίας τους ελέγχοντάς τες. Η μεταπολεμική Γερμανική εξωτερική πολιτική είναι ευθυνοφοβική. Αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, οιαδήποτε υποψία- τυπικά τουλάχιστον- ηγεμονισμού. Ο Μακρόν ελπίζει, ότι στο τέλος της καρριέρας τους οι Μέρκελ/ Σόυμπλε θα υπερβούν εαυτούς και θα να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες τους.
Μακάρι. Ο Γάλλος Πρόεδρος ενδεχομένως δεν θα μακροημερεύσει ως σημαντικός παράγων. Οι σοσιαλιστές, που τον ψήφισαν, τον εγκαταλείπουν ήδη μετά τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του στα εργασιακά. Εάν η κακότυχη γαλλική Κεντροδεξιά βρει τον βηματισμό της και έναν Ηγέτη της προκοπής, οι αστοί που τον στηρίζουν, θα τον εγκαταλείψουν εντω άμα. Θα έχει την μοίρα όλων των λαμπερών προσωπικοτήτων, που δεν βασίζονται σε λαϊκά πολυσυλλεκτικά κόμματα. Ας ελπίσουμε, ότι στο ενδιάμεσο κάτι θα γίνει..
Τι είπε τώρα επ´όλων αυτών ο Έλλην Πρωθυπουργός; Ακριβώς τα αντίθετα:
” _Να αλλάξουμε Ευρώπη σε κατεύθυνση δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και προόδου. Γιατί μόνο έτσι θα έχει μέλλον, στηριγμένη στους λαούς της. Ο Μαρξ χαρακτήρισε την εξέγερση της κομούνας του Παρισίου ως έφοδο στον ουρανό. Εμείς χρειαζόμαστε σήμερα μία δημοκρατική και ειρηνική έφοδο αλλά όχι στον ουρανό, στη Γη».___Τι να του πεις τώρα! Ο ξένος ήρθε να μιλήσει στο λίκνο της δημοκρατίας των πολιτών και ο δικός μας θυμήθηκε την κομούνα…Και συνεχίζει: «Οργανική ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει όσο παραμένει νομισματική και όχι οικονομική ένωση, δηλαδή όσο δε γίνεται πολιτική ένωση.
Η Ευρωζώνη θα πρέπει γρήγορα να μετατραπεί από θεσμό ενισχυμένης συνεργασίας σε θεσμό ενισχυμένης αλληλεγγύης__»_ _«Πρέπει να αναχαιτίσουμε τον φορολογικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα μέλη και να επιτρέψουμε περισσότερο δημοσιονομικό χώρο στις κυβερνήσεις, για να τηρούν στόχους αλλά και να εφαρμόζουν το πρόγραμμα για το οποίο έχουν εκλεγεί. Γιατί η δημοσιονομική πολιτική δεν μπορεί να αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία. Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να έχει λόγο ένας υπουργός Οικονομικών της Ευρωζώνης. Θα πρέπει να έχουμε κοινά εργαλεία πολιτικής. Κοινό προϋπολογισμό. Κοινό τρόπο διαχείρισης του χρέους των κρατών-μελών».
Εν ολίγοις ο Έλλην Πρωθυπουργός λέει, ότι πρέπει, να γίνει η πολιτική ένωση, για να υπάρξει το θεσμικό πλαίσιο, που θα επιβάλει στους ισχυρούς, να αναλάβουν το χρέος των αδυνάτων και επί πλέον (“δημοσιονομικός χώρος”), να τους δώσουν λεφτά, που θα διαχειρίζονται οι ίδιοι, οι αδύνατοι φυσικά, κατά την δημοκρατική βούληση των λαών τους.
Καλό!