Μπορεί εδώ, να πέρασε στο ντούκου – όπως ο,τιδήποτε φυσικά δεν φαίνεται, να μας αφορά άμεσα και τώρα – το τέλος της εποχής της Άγγελα Μέρκελ, όμως, είναι τω όντι ένα μείζον γεγονός. Οι συνέπειες του εξαιρετικά βαρύνουσες αλλά προβλέψιμες.
Η εκλογή της, κοντά 20 χρόνια πριν, σημάδεψε την Γερμανία σε πολλούς και σημαντικούς τομείς. Ήταν η πρώτη γυναίκα Αρχηγός της Χριστιανοδημοκρατίας στην Ιστορία και μάλιστα μεγαλωμένη στην κομμουνιστική πλευρά. Η εκλογή της επιβεβαίωσε τον εκσυγχρονισμό, την υπέρβαση του παρελθόντος και την απαράμιλλη γερμανική παράδοση στην επιλογή Ηγετών από την λαϊκή αστική τάξη. Εκλήθη να ολοκληρώσει την Ένωση των Γερμανιών και της Ευρώπης. Στο πρώτο επέτυχε ολικώς, στο δεύτερο απέτυχε μερικώς.
Η Μέρκελ στην Ευρώπη ακολούθησε την πολιτική του Κόλ και του Σόϋμπλε. Ενίσχυση του κοινού νομίσματος και της εν γένει κοινής αντιμετώπισης των θεμάτων μέσω μέτρων ομοιομορφίας πολιτικής, χωρίς, όμως, ενιαία πολιτική ηγεσία. Αυτήν, που οι Γερμανοί ουδέποτε και επ´ ουδενί ήθελαν, καθώς αφ´ ενός ήξεραν, ότι δεν μπορούν για ιστορικούς λόγους, να έχουν και την οποία αφ´ ετέρου δεν εμπιστεύονται σε κάνεναν άλλον, πολλώ δε μάλλον στην γραφειοκρατία της Επιτροπής, που με συνέπεια απεχθάνονται.
Προσέγγιση, εξ ορισμού προβληματική, που απέδειξε την πλήρη ανεπάρκειά της, όταν προέκυψε το μεταναστευτικό.
Η κεντρώα και μετριοπαθής Μέρκελ δεν αντελήφθη την συνειδητή δολιοφθορά της ελληνικής Αριστεράς, που άνοιξε τα σύνορα για να εκβιάσει και αντέδρασε ιδιοσυγκρασιακά επιτρέποντας αδιακρίτως πραγματικούς πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, να κατακλύσουν την Κεντρική και Βόρειο Ευρώπη. Η συνέχεια γνωστή: οι Λαοί αντέδρασαν, εθνικιστικές παλαβομάρες φούντωσαν παντού, η ίδια υφίσταται την μία ταπεινωτική ήττα μετά την άλλη.
Ήρθε η ώρα, να φύγει.
Από τους επιφανέστερους μνηστήρες, η Κραμπ- Κάρρενμπαουερ, Γενική Γραμματεύς του Κόμματος, είναι κλώνος της Μέρκελ, ο Σπαν, Υπουργός Υγείας και σκληρός Δεξιός, ελπιδοφόρος αλλά νέος και άπειρος. Ο Φρήντριχ Μερτς, που συγκρούστηκε μαζί της και εγκατέλειψε την πολιτική προ 15 ετών, εκφραστής του βαθέος συντηρητικού πυρήνος της CDU και στενός φίλος του Σόϋμπλε, είναι πλέον προ των πυλών.
Η δεξιά στροφή της Γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος άρα και όλων των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων, που ελέγχει είτε στηρίζει, είναι επικείμενο γεγονός.
Τούτο θα οδηγήσει βέβαια κατ´ αρχάς σε επιφανειακή ισχυροποίηση των συζητήσεων περί εθνικής διαφορετικότητας κοκ, αλλά θα περιορίσει ουσιαστικά τα ακροατήρια των ανισόρροπων ( βλ Ιταλία). Στο τέλος θα γίνει απολύτως αντιληπτό αυτό, που είπε πρόσφατα και προσφυέστατα ο Γιενς Σπαν: ” πρέπει να ενισχύσουμε τους δεσμούς στους τομείς, όπου ενωμένοι είμαστε ισχυρότεροι”.
Τούτοι αυτονοήτως πέραν της Οικονομίας είναι η Άμυνα και η Εξωτερική Πολιτική.
Η εξέλιξη αυτή είναι “βούτυρο στο ψωμί” μας. Ο Κασάδο του Λαϊκού Κόμματος στην Ισπανία και ο Βωκιέ των Ρεπουμπλικανών στην Γαλλία είναι πολλά υποσχόμενοι δεξιοί πολιτικοί αλλά ο μοναδικός εταίρος στον Νότο, που θα ηγείται Κυβερνήσεως, θα είναι ο Κ. Μητσοτάκης της Νέας Δημοκρατίας.