headerDecor

Θα αφήνατε το παιδί σας να γίνει Πολιτικός;

Άρθρα, Γραφείο Τύπου
19 Νοεμβρίου 2017

Βεβαίως υπάρχουν πολλές χώρες του κόσμου, όπου οι πολίτες τους ζουν πολύ χειρότερα απ´ ότι εμείς. Στον λεγόμενο όμως Δυτικό Κόσμο, πού αλλού μπορεί, να συμβαίνουν πράγματα, όπως παραδείγματος χάριν:

Στην Αττική σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945 είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%.

Τις δεκαετίες πριν από το 1965 το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στη θάλασσα. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει σχεδόν αντιστραφεί αφήνοντας τεράστιους όγκους νερού στην  επιφάνεια της Αθήνας σύμφωνα με το ΙΓΜΕ. Οπως προκύπτει από μελέτες, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δομημένες επιφάνειες κάλυπταν το 25% του Λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους-δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν μόλις το 4%.

Η απίστευτα εκτεταμένη χωρικά και χρονικά αυτή καταστροφή έγινε από ανθρώπους, επιχειρηματίες και χρήστες, που επιτηρούνται από Αρχές. Οι άδειες οικοδόμησης προϋποθέτουν σειρά κανονιστικών πράξεων, πχ βεβαιώσεις χρήσεως γης κλπ κλπ. Όταν λοιπόν κτίζονται και μπαζώνονται χείμαρροι και ρέματα γίνεται σειρά πράξεων εξαιρετικά απιθάνων για χρόνους εξαιρετικά μακρείς.

Και όταν ετελέσθησαν και διαπιστώθησαν αυτές οι απίθανες πράξεις, κάποιος έκρινε, ότι είναι δύσκολο να αναστραφούν, άρα το καλύτερο θα ήταν, να αντιρροπισθούν, πχ με αντιπλημμυρικά έργα, που η περιφέρεια ήθελε μεν, να εκτελέσει και σχεδίασε, αλλά η αρμόδια διεύθυνση δασών εμπόδισε. Η αρμοδία διεύθυνση δασών αρνείται φυσικά τα πάντα.

Η συμπαιγνία αυτή οφελουμένων πολιτών, κλάδων επιχειρηματικών και επιτηρουσών Αρχών δεν είναι απλώς ενδεικτική της ποιότητος του Κράτους, είναι και υπαιτία πολλών θανάτων.

Αυτονοήτως μετά τον πρώτο αποτροπιασμό η επικρατούσα άποψη των πολιτών την επομένη εβδομάδα θα είναι, ότι τέτοια φαινόμενα είναι δυστυχώς ενδημικά στην χώρα, δηλαδή εν πολλοίς φυσικά.

Εξ ίσου φυσικό θεωρούν οι κάτοικοι των μεγάλων μας πόλεων, να περιμένουν ώρες επί ωρών στα επείγοντα των Νοσοκομείων, επειδή για ο,τιδήποτε, από εμπύρετο κρυολόγημα μεχρι και ένα διάστρεμμα, πρέπει να πάνε εκεί, διότι απλώς δεν έχουν, που να πάνε αλλού. Οι λοιποί στην αγροτική επαρχία θεωρούν μονόδρομο την ύπαρξη των Κέντρων Υγείας σοβιετικού Τύπου, διότι δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια, να φαντασθούν, πως εξυπηρετούνται οι Ευρωπαίοι όμοιοί τους και το μόνο, που αντιλαμβάνονται, ότι μπορούν, είναι να παρακαλούν για καλύτερη στελέχωση ( με γιατρούς εργαζομένους 50 ώρες την εβδομάδα για 1500€).

Το σύνολο σχεδόν του γονεϊκού ελληνικού πληθυσμού επί σειρά ετών έχει μεγάλο ζόρι για το πού θα πάνε τα παιδιά φροντιστήριο, για ξένη γλώσσα κατ´ αρχάς, για το Πανεπιστήμιο αργότερα. Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε, ότι τέτοιο πράγμα έξω δεν υπάρχει, αυτό όμως δεν σημαίνει επ´ ουδενί, ότι μας απασχολεί ιδιαιτέρως το γιατί υπάρχει εδώ.

Μου έλεγε προχθές μιά φίλη, ότι αναγκάσθηκε, να αφήσει την δουλειά της για να κοιτά την ανήμπορη μάνα της και τώρα που χρειάζεται επειγόντως λεφτά, δεν μπορεί να ξαναβρεί με τίποτε δουλειά. Ζητούσε βοήθεια. Δεν της πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό, ότι η καλύτερη βοήθεια, θα ήταν να ισχύσει και εδώ το ευρωπαϊκό αυτονόητο της κάλυψης των αναγκών περίθαλψης των ηλικιωμένων από το ασφαλιστικό και προνοιακό σύστημα του Κράτους.

Και να ήταν μόνο αυτά! Εδώ θεωρείται απολύτως φυσιολογικό, να επαίρεται ο Πρωθυπουργός, ότι μοιράζει μετρητά στους φτωχούς, προφανώς επειδή δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι υπάρχει εγκατεστημένη διαδικασία ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που επειγόντως χρήζει δομικής μονίμου χρηματοδότησης. Εδώ θεωρείται επίσης απολύτως φυσιολογικό, να πληρώνουμε τους παιδικούς σταθμούς και να προσλαμβάνουμε υγειονομικό προσωπικό χρησιμοποιώντας -με κόλπο – ξένη βοήθεια (ΕΣΠΑ).

Εν τέλει λοιπόν ποιος φταίει για τα σημερινά μας χάλια;

Η απάντηση φαινομενικά είναι απλή:

Οι πολιτικοί.

Το επόμενο ερώτημα είναι βέβαια:

και ποιος επιλέγει τους πολιτικούς; Η εξ ίσου φυσική απάντηση είναι:

ο λαός.

Ο λαός ασφαλώς από την πλευρά του μπορεί ανέτως, να ισχυρισθεί, ότι επιλέγει βάσει των προσφορών.

Και εκεί αρχίζει το πραγματικό διακύβευμα:

ποιος προσφέρεται και γιατί;

Μία πρώτη προς τούτο προσέγγιση θα ήταν: Αν σας έλεγε ο γιος σας ή φυσικά η κόρη σας ότι θέλει να πολιτευθεί, τι θα λέγατε; και γιατί;