Ποιος να το φανταζόταν, όταν το αλήστου μνήμης 2015 ο τότε Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ υποδεχόταν την ρωσική αντιπροσωπεία με υπόκλιση, που θα ζήλευε και η εμπειροτέρα κυρία επί των τιμών της όποιας βασιλικής αυλής. Πού να πάει ο νους ανθρώπου σε κάτι τέτοιο, όταν την ίδια περίοδο το Μαξίμου πονηρά διέρρεε την προθυμία της ρωσικής ηγεσίας, να στηρίξει οικονομικά την ελληνική Αριστερά στον υπέρ πάντων αγώνα της κατά του ευρωπαϊκού ιερατείου. Και όμως ύστερα από μόλις τρία έτη αυτή ο ίδια ελληνική Αριστερά ευθέως ενοχοποιεί την ίδια Ρωσία για πράξεις εχθρικές και υπονομευτικές της πολιτικής της.
Κατ´ αρχήν ας μη λησμονούμε, ότι Α. όλοι ( ανεξαιρέτως όμως) της σκληρής ηγετικής ομάδας, που έφτιαξε τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και ηγείται της χώρας, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας και Β. το σύνολον της σημερινής πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι -αυτοπροσώπως ή δια των επιγόνων τους- η ίδια και απαραλλάκτη νομενκλατούρα της αγαπημένης (τους) ΕΣΣΔ.
Το ότι ορισμένοι γραφικοί σύλλογοι μπορούν με μερικές χιλιάδες ευρώ, να προκαλέσουν ο,τιδήποτε, πολλώ δε μάλλον να έχουν οιαδήποτε αιτιώδη σχέση με τη λαϊκή αντίδραση στη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν το πιστεύουν ούτε οι πονηροί επαγγελματίες, που το έστησαν.
Εν τοις πράγμασι λοιπόν ώδυνεν όρος και έτεκε μυν. Οι αναπόφευκτες ψυχολογικές συνέπειες όμως αυτής της προκλητής ρήξης δεν παύουν, να είναι εξαιρετικά ουσιαστικές και αποκαλυπτικές του πολιτικού σχεδιασμού, να δείχνουν καθαρά την κατεύθυνση, που παίρνει ο αγώνας επιβίωσης των απογόνων του Ζαχαριάδη.
Η ελληνική Αριστερά στην πιο οργανωμένη και επιτυχημένη μορφή της όλων των εποχών απογαλακτίζεται από την οικογένειά της, απαρνείται φίλους και συνοδοιπόρους της εφηβείας, και προσπαθεί, να επιβιώσει στην πρώιμο ενήλικο φάση της αναπτύσσοντας ερωτικό δεσμό με τον ταξικό εχθρό.
Ο κ. Τσίπρας, ο υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την θέση του Προέδρου της Επιτροπής στις περασμένες Ευρωεκλογές, έχει ήδη σκοτωθεί με τον πάλαι ποτέ μέντορά του Μελανσόν, σχεδόν δεν μιλά με τον κολλητό της νιότης Ιγγλέσιας, στηρίζει πλέον ανοικτά την υποψηφιότητα του εκπροσώπου της Σοσιαλδημοκρατίας Πιερ Μοσκοβισί για τη διαδοχή του – ανεκδιήγητου- Γιουνγκέρ και (τι σύμπτωση!) κατηγορεί ευθέως και εμπράκτως τη Ρωσία για υπονόμευση της πολιτικής του τις ημέρες της Συνόδου του ΝΑΤΟ.
Πιστεύει ακραδάντως, ότι η πλήρης ένταξή του στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι πλέον απολύτως δυνατή και ότι θα τον βοηθήσει καθοριστικά κατά το επόμενο κρίσιμο χρονικό διάστημα στο να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και βοήθεια, που θα επιτρέψει την ανάπτυξη της εσωτερικής του ατζέντας.
Η εσωτερική αυτή ατζέντα δεν θα εξαντληθεί σε γελοία show δίκην Μοσκοβισί για τις συντάξεις, θα είναι πολύ ουσιατικότερη και θα εχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι η παρουσίαση μιας κοινωνικής θεματικής, όπως πχ οι πρόσφατες αλλαγές στην εργατική νομοθεσία- αντιαναπτυξιακές μεν, σοσιαλιστικές δε-, τα δώρα μετρητών σε μακροχρόνια ανέργους και απλήρωτους εργαζομένους κοκ. Το δεύτερο θα είναι το κλείσιμο του ματιού σε όλους αυτούς, που ακόμη πιστεύουν, ότι τον εμφύλιο κέρδισε η λάθος πλευρά. Οι θύλακες, που έχουν εγκατασταθεί στον κρατικό μηχανισμό, που επιτρέπουν φαινόμενα τύπου Ρουβίκωνα και Εξαρχείων, είτε δικαστικές αποφάσεις τύπου Ηριάννας, θα δώσουν τα ρέστα τους.
Το πρώτο σκέλος αυτής της ατζέντας είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης της ευρωπαικής Σοσιαλδημοκρατίας. Το δεύτερο είναι αυτό, που για λόγους αρχής τη διαχωρίζει από την Αριστερά.
Την αντίφαση αυτή, που συνειδητά καλύπτει ο Τσίπρας, θα πρέπει, να αναδείξουν οι ντόπιοι σοσιαλδημοκράτες. Είναι δικιά τους δουλειά, δικό τους καθήκον. Η Δεξιά ελάχιστα μπορεί, να προσφέρει σε αυτή την κατεύθυνση.
Μακάρι, να τα καταφέρουν!