Μου θυμίζουνε τα νιάτα μου, να ‘ναι καλά! Όπως τότε, που απλωμένοι στην αριστερή πλευρά του αμφιθεάτρου, Κνίτες, Β´ Πανελλαδική και Μαοϊκοί, αφ´ ου σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους, για το ποιός είναι ο σωστότερος δρόμος για τον Κομμουνισμό, αραδιάζανε απίστευτες αρλούμπες για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Μπορεί οι αρλούμπες, που εκστομίζουν τις τελευταίες εβδομάδες επισημότατα κυβερνητικά χείλη, να ευαγγελίζονται πλέον τον ευρωπαϊκό μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, δεν παύουν όμως, να διατηρούν όλα τα λοιπά χαρακτηριστικά εκείνης της πρώτης μεταπολιτευτικής εποχής. Είναι σαν τα σχέδια των τοτινών νέων ιδεολόγων της Αριστεράς, είναι γεμάτες ελπίδα, έχουν πάθος και όραμα, υπόσχονται σε όλους τα πάντα, εν ολίγοις δηλαδή λένε ανοησίες.
13ος μισθός στους δημοσίους υπαλλήλους και αύξηση παντοειδών παροχών, δεκάδες χιλιάδων προσλήψεων μονίμου προσωπικού σε συνδυασμό με μείωση των φόρων, αρχής γενομένης από την εστίαση, τις εταιρείες, τον ΕΝΦΙΑ, είναι από μόνο του ένα μείγμα εκρηκτικό. Θα υπήρχε μια – πολύ θεωρητική φυσικά- πιθανότητα, να υλοποιηθεί κάτι προς αυτή την γενική κατεύθυνση, υπό συνθήκες όμως – και μόνον- ραγδαίας ανάπτυξης, που θα προκαλούσε η εισροή επενδυτικού κεφαλαίου, και τούτο υπό την αυστηρά προϋπόθεση βεβαίως μιας πολιτικής διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας με εξαφάνιση των περιβαλλοντικών ιδεολοψιών, εξημέρωση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και των Δασαρχείων, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, μηδενισμό των διοικητικών βαρών, κλπ κλπ, μιας πολιτικής δηλαδή σκληρά φιλελεύθερης και δεξιάς. Η υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτικής από μια Κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν αρκεί δυστυχώς, να εξαγγέλλεται, ούτε καν να ψηφίζεται από ομοίους και αφελείς, πρέπει -φεύ-, να γίνεται και πιστευτή τουλάχιστον απ´ αυτούς, που θα βάλουν τα λεφτά τους.
Το θέμα εν προκειμένω λοιπόν δεν είναι, αν θα γίνει κάτι τέτοιο. Δεν θα γίνει φυσικά ποτέ. Το θέμα είναι, ότι εξαγγέλλεται. Με σοβαρότητα περισσή, με στόμφο, με παρρησία, ακριβώς όπως τότε στα χρόνια της κομμουνιστικής νιότης τους.
Θα μπορούσε, να το δει κανείς ως απλώς χαριτωμένο, έστω γραφικό, ίσως με μια αύρα αναπόλησης. Να παρασυρθεί και να πεί « άφες αυτοίς», έτσι είναι, παιδιά πάντα.
Ευτυχώς ο Παύλος Πολάκης μας επαναφέρει στην τάξη. «Θα το γλεντίσομε και όπου το βγάλει η βράση, τον δρόμο που ανοίξαμε κανείς δεν θα χαλάσει» τραγουδά.
Τι εννοεί ο ποιητής ;
Θα λένε αυτά, που θέλουν, θα κάνουν, ό, τι γουστάρουν, και όπου βγεί. Σημασία δεν έχει, τι θα βγει. Σημασία έχει να το γλεντήσουν. Άρα κάνουν αυτά που είχαν πάντα στο μυαλό τους και όπου «βγάλει η βράση».
Οκ! Μέχρις εδώ είναι απλώς ανεύθυνο.
Η ουσία έρχεται όμως μετά: κανείς δεν θα χαλάσει αυτό, που θα «βγάλει η βράση», υπό την έννοια φυσικά, ότι δεν θα τον αφήσουμε, να το κάνει. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Εδώ έγκειται η ουσία της επικινδυνότητας της Αριστεράς και της ουσιαστικής διαφοροποίησής της από τις δυνάμεις του αστικού δημοκρατικού τόξου. Η επιδίωξή της ουσιαστικού ελέγχου των θεσμών, αλλαγής του καθεστώτος. Αυτά, που η Ιστορία έχει στείλει οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων, τις αρλούμπες δηλαδή περί σοσιαλιστικών μετασχηματισμών κλπ, οι Έλληνες Αριστεροί επιμένουν, να επιδιώκουν.
Δυστυχώς, δεν είναι αεί παίδες, δεν παίζουν, δυστυχώς είναι επικίνδυνοι φανατικοί.