Από μια διαφορετική πλευρά προσέγγισε την ανάγκη φοροελαφρύνσεων, που εισάγει το σχέδιο νόμου, που συζητείται στην Βουλή ο Δ. Βαρτζόπουλος. Ο Βουλευτής τόνισε, ότι βάσει των στοιχείων του Ο.Ο.Σ.Α, ενώ έχουμε ένα εισόδημα από τα χαμηλότερα , αγοράζουμε τα βασικά αγαθά και υπηρεσίες ακριβότερα και από πολύ πλουσιότερες χώρες και από πάνω πληρώνουμε και υψηλότερους φόρους από τους περισσότερους. « Ακόμη δηλαδή και εάν ήμασταν μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα η αγοραστική δύναμη, που θα απέμεινε, για να στηρίξει την ζήτηση, που θα στήριζε την ανάπτυξη, θα ήταν – για να το πούμε κομψά- εξαιρετικά αναιμική. Δεν είμαστε όμως μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και δεν είμαστε διότι σε μας εκτός από τις επίσημες δαπάνες του μέσου νοικοκυριού υπάρχουν και οι ανεπίσημες, αλλά πολύ πραγματικές.
Και μάλιστα σε τομείς ζωτικούς, όπως:1ος τομεύς : Υγεία: υπάρχουν και εδώ βέβαια κάποια στατιστικά στοιχεία. Η δαπάνη για ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας στην Ελλάδα ανέρχεται στο 7,3% του καθαρού εισοδήματος. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι εκεί κοντά στο 1-2%. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι στην κεντρική Ευρώπη οι άνθρωποι μπορούν να επισκέπτονται ένα ιδιώτη ιατρό από τους πολλούς που είναι συμβεβλημένοι με το ταμείο τους, το οποίο και πληρώνει τα πάντα. Στην Αγγλία πηγαίνουν στον οικογενειακό γιατρό. Στην Ελλάδα ισχύει το μοναδικό σύστημα fee for service και μάλιστα out of pocket δηλαδή πληρώνει κανείς τον γιατρό από την τσέπη του και φυσικά παίρνει τις αποδείξεις που παίρνει, εξ ου και τα συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία έχουν την αξία που έχουν.
2ος τομεύς: Παιδεία: πόσα παιδιά παίρνουν έστω την κρατική πιστοποίηση γλωσσομάθειας χωρίς φροντιστήριο; Πόσο κοστίζει στην μέση οικογένεια το φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης για το Πανεπιστήμιο; Πόσο κοστίζει να σπουδάζεις παιδί στην επαρχία, αν δεν βρείς θέση στην εστία.; Τα στατιστικά στοιχεία δίνουν την ιδιωτική δαπάνη για υπηρεσίες παιδείας στο 3,2% του διαθεσίμου εισοδήματος. Το πόσο είναι στην πραγματικότητα είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερο.
3ος τομεύς Αδήλων δαπανών των ελληνικών νοικοκυριών: Πρόνοια. Όποια οικογένεια έτυχε να έχει παιδί με αναπηρία, ιδίως εάν πρόκειται για τις βαριές νευροψυχιατρικές νόσους, γνωρίζει, ότι μετά τα ειδικά σχολεία, το μόνο, που υπάρχει είναι τα ΚΔΑΠ, που λειτουργούν με Vouchers του ΕΣΠΑ, και καλύπτουν με πολύ μερικό τρόπο τις ανάγκες τους. Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση όσον αφορά τους γέροντες με ή χωρίς άνοια. Εκεί το μόνο, που υπάρχει είναι τα γηροκομεία και οι ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές που ζητούν ιδιωτική συμμετοχή μεγαλύτερη και από τις μέσες συντάξεις. Άρα τι κάνουν οι γονείς των αναπήρων παιδιών ή τα τέκνα των ανήμπορων γερόντων; Ή δεν εργάζονται για να τους φροντίζουν ή καταφεύγουν στις υπηρεσίες των κυριών εξ ομόρων κρατών, που όλοι ξέρουμε τι ζητάνε.
Το ποσό του εισοδήματος που χάνεται, ας το φαντασθεί ο καθείς» «Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτές τις ανελαστικές δαπάνες εξανεμίζεται κάθε δυνατότητα να στηριχθεί οιαδήποτε ζήτηση» κατέληξε ο κ Βαρτζόπουλος .
« Γι’ αυτό ο μοναδικός δρόμος να στηριχθεί άμεσα η ανάπτυξη είναι η συνεχής μείωση των φόρων. Και η ανάπτυξη θα φέρει τα έσοδα, που θα στηρίξουν την δημιουργία ενός πραγματικού ευρωπαϊκού κράτους Προνοίας . Που θα μας κάνουν δηλαδή μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα.»