Edit

Εγγραφείτε

Μάθετε τα νέα και τις δράσεις μας

 Ζόρικα τα πράγματα για το Κέντρο στην Ευρώπη!

Ασχέτως της κατεύθυνσης από την οποία προσεγγίσει κανείς την έννοια του Κέντρου, από Δεξιά ή Αριστερά, πεμπτουσία της παραμένει η έννοια της μετριοπάθειας και της διάθεσης συμβιβασμού. Τα πάθη του 20ου αιώνος από τον Κομμουνισμό, τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, εδραίωσαν την ανάγκη δημοκρατικής συναίνεσης, οδηγώντας τα μεγάλα λαϊκά πολυσυλλεκτικά κόμματα της ευρωπαϊκής ενδοχώρας, την Χριστιανοδημοκρατία και την Σοσιλαδημοκρατία, σε ουσιαστικές προγραμματικές συγκλίσεις. Εγκαταστάθηκαν έτσι στην συνείδηση των πολιτών οι έννοιες της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, ως οι λελογισμένες, μετριοπαθείς πολιτικές εκφράσεις των οπαδών του φιλελεύθερου καπιταλισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού (εδώ και χρόνια πχ κάτω από το λογότυπο της CDU φιγουράρει ο τίτλος « Το Κέντρο»). Ουδέν φυσιολογικότερον άλλωστε την στιγμή, που αυτές είναι οι δύο βασικές βιολογικά εγγενείς προσεγγίσεις του ανθρώπινου όντος στο περιβάλλον του, η ανταγωνιστική κατάκτηση και η συλλογική ασφάλεια.
Σύμφυτες της ιστορίας των κοσμοθεωρητικών αυτών πλαισίων είναι και η διεθνιστική τάση της Κεντροαριστεράς, όπως και η προσήλωση στην εθνική ιδέα της Κεντροδεξιάς. Επιθετικοί προσδιορισμοί τύπου « Κεντρώο» είτε «Φιλελεύθερο» στους κομματικούς τίτλους δηλώνουν υποσύνολα των μεγάλων ρευμάτων και είναι τοπικής εμβελείας και σκοπιμότητος.
Αυτά μέχρις πρότινος. Τώρα τα πράγματα αλλάζουν ταχέως και αλλάζουν αντίθετα προς την φύση των πραγμάτων, άρα προς το χειρότερο.
Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα , με εξαίρεση τους Ίβηρες, πηγαίνουν κατά διαόλου. Στην Γαλλία οι Σοσιαλιστές εξαϋλώθηκαν, στην Αυστρία φθίνουν, στην Γερμανία ψάχνουν για Αρχηγό ενώπιον μιας ακόμη ταπεινωτικής ήττας στις τοπικές εκλογές , στην Ιταλία προσπαθούν, να τα βρούν με τους γελοίους των Πέντε Αστέρων. Στην θέση τους φουντώνουν οι Πράσινοι, είτε στην μετριοπαθή κεντροευρωπαϊκή τους είτε στην ακραία βορειοευρωπαϊκή τους έκδοση και οι ριζοσπαστικοί της Αριστεράς, βλ. Μελανσόν (κοντά 20% στις γαλλικές προεδρικές εκλογές ) και Τσίπρας ( 31%!).
Τα λεγόμενα φιλελεύθερα κόμματα, αυτά τουλάχιστον που συνασπίζονται ως τέτοια στο Ευρωκοινοβούλιο ( ALDE/ Συμμαχία Φιλελεύθερων Δημοκρατών), ήσαν τριτευούσης σημασίας μέχρι την προσχώρηση του κόμματος του Μακρόν. Το φαινόμενο Μακρόν είναι συγκυριακής και τοπικής φύσεως. Οι λοιποί φιλελεύθεροι είναι συνήθως επιτήδειοι επαγγελματίες της εξουσίας με μεγάλη συμμετοχή ιδίως σε κυβερνήσεις συνασπισμού. Η πίστη τους στις ιδεολογικές τους αρχές είναι τέτοια, που άλλαξαν το όνομά τους ( Renew Europe), γιατί οι Γάλλοι φοβούνται την ταύτισή τους με τον νεοφιλελευθερισμό (!).
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως το´χουμε σπίτι μας. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, η πραγματική ατμομηχανή της Ιστορίας δηλαδή, ευρίσκεται στο κέντρο μιας τέλειας καταιγίδας. Στην Γαλλία οι «Ρεπουμπλικανοί» συνεθλίβησαν στις ευρωεκλογές ( 8,5% -το κόμμα του Σιράκ και του Σαρκοζί για να εξηγούμεθα-). Έχασαν τον Αρχηγό, ψάχνουν τώρα για καινούριο, οι τρεις υποψήφιοι δεν επιτρέπεται, να είναι και υποψήφιοι στις επόμενες προεδρικές εκλογές, αστεία πράγματα δηλαδή, ευτελισμός… Στην Ισπανία τα ίδια: το 2016 το «Λαϊκό Κόμμα» στις εθνικές εκλογές είχε 33%. Τον Απρίλιο του 2019 16,7%! Τους εγκατέλειψαν οι μισοί από τους ψηφοφόρους τους! Οι προερχόμενοι από την δεξιά πτέρυγα των Λαϊκών ιδρυτές του «Φοξ» έφθασαν αντιθέτως στο 10,3%. Στην Ιταλία απλώς δεν υπάρχουμε. Ειλικρινώς δεν καταλαβαίνω, πως σε μια χώρα με αυτήν την αισθητική είναι δυνατόν, να ψηφίζουν Μπερλουσκόνι, Σαλβίνι, Γκρίλο κοκ. Πράγματι αδιανόητο! Πολύ χαρακτηριστικά είναι και τα συμβαίνοντα στην Γερμανία. Η φθορά της Μέρκελ μόλυνε και την διάδοχό της. Σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο οι θετικές γνώμες για την Αννεγκρέτ Κράμπ-Κάρενμπάουερ. Στις δύο τοπικές εκλογές της 1/9 στην πρώην Ανατολική Γερμανία η ευρωφοβική «Εναλλακτική για την Γερμανία» κατετάγη δεύτερη με ποσοστά 23,5% και 27,6%! Μόνο στην Ελλάδα, Αυστρία, Ουγγαρία και Ιρλανδία παρουσιάζουν τα κόμματα των Ευρωπαίων Λαϊκών πραγματική δυναμική.
Είναι πρόδηλο, ότι η Χριστιανοδημοκρατία χάνει την επαφή της με ευρέα στρώματα της μικρομεσαίας λαϊκής τάξης. Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα και ισχυρούς δεσμούς με την θρησκευτική τους παράδοση και την εθνική τους προέλευση, που δεν κατάλαβαν τα αίτια της οικονομικής κρίσης και την ανάγκη της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, που ακολούθησε, που δεν εμπιστεύονται τα φληναφήματα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και αισθάνονται τα εκατομμύρια των μεταναστών ως απειλή για το μέλλον των νοικοκυριών τους και τον τρόπο, που ζουν.
Οι άνθρωποι αυτοί απεχθάνονται φυσικά ενστικτωδώς την Αριστερά. Η ανασφάλεια όμως προκαλεί θυμό και ριζοσπαστικοποιεί. Αν η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά δεν βρεί γρήγορα έναν τρόπο, να επικοινωνήσει ξανά μαζί τους, να τους επαναφέρει στους κόλπους της, τότε ζόρικα τα πράγματα…